احمد جمشیدی/مشاور مدیرعامل سازمان منطقه آزاد کیش در هفته کیش و در روزهایی که نسیم پاییزی جزیره کیش با لطافت خاصی بر دل‌ها می‌وزید، دومین دوره جشنواره موسیقی «یامال» از ۱۵ تا ۱۷ آبان ۱۴۰۴ در خانه بومیان و روستای باغو برگزار شد؛ رویدادی که نه‌تنها جلوه‌ای باشکوه از فرهنگ موسیقایی جنوب ایران را به […]

احمد جمشیدی/مشاور مدیرعامل سازمان منطقه آزاد کیش

در هفته کیش و در روزهایی که نسیم پاییزی جزیره کیش با لطافت خاصی بر دل‌ها می‌وزید، دومین دوره جشنواره موسیقی «یامال» از ۱۵ تا ۱۷ آبان ۱۴۰۴ در خانه بومیان و روستای باغو برگزار شد؛ رویدادی که نه‌تنها جلوه‌ای باشکوه از فرهنگ موسیقایی جنوب ایران را به نمایش گذاشت، بلکه به‌عنوان برگ زرینی در تقویم فرهنگی این جزیره نقش بست.

جشنواره «یامال» با هدف معرفی و پاسداشت موسیقی نواحی ساحلی جنوب کشور، میزبان گروه‌های موسیقی از استان‌های سیستان و بلوچستان، بوشهر، هرمزگان، خوزستان و فارس بود. هر گروه با سازهای محلی، نغمه‌های بومی و آیین‌های خاص خود، بخشی از هویت فرهنگی منطقه‌اش را به صحنه آورد و مخاطبان را به سفری شنیداری در دل فرهنگ‌های متنوع جنوب ایران برد.

در شب پایانی، مراسم با استقبال گسترده مردم و گردشگران داخلی و خارجی همراه شد. فضای خانه بومیان و باغو با نورپردازی سنتی، چیدمان محلی و حضور پرشور هنرمندان، به صحنه‌ای زنده از هم‌زیستی فرهنگ‌ها بدل شد. صدای نی‌انبان، دمام، دهل و آوازهای ساحلی، در کنار رقص‌های آیینی، روحی تازه در کالبد فرهنگی جزیره دمید.

برگزاری این جشنواره در فضایی بومی و اصیل، نشان از توجه ویژه به حفظ میراث فرهنگی و تقویت گردشگری فرهنگی دارد. «یامال» توانست با ایجاد بستری برای گفت‌وگوی فرهنگی، نه‌تنها هنرمندان را گرد هم آورد، بلکه مخاطبان را با عمق و زیبایی موسیقی نواحی آشنا کند.

در شرایطی که بسیاری از رویدادهای فرهنگی در قالب‌های رسمی و شهری برگزار می‌شوند، انتخاب خانه بومیان و روستای باغو به‌عنوان محل برگزاری، خود پیامی روشن از بازگشت به ریشه‌ها و اصالت فرهنگی بود. این جشنواره، با شکوه تمام برگزار شد و توانست جایگاه جزیره کیش را به‌عنوان قطب نوظهور رویدادهای فرهنگی و هنری کشور تثبیت کند.

بی‌تردید، استمرار چنین رویدادهایی می‌تواند به تقویت هویت فرهنگی، توسعه گردشگری پایدار و ایجاد پیوندی عمیق‌تر میان مردم و میراث موسیقایی ایران منجر شود. «یامال» نه‌تنها یک جشنواره، بلکه نمادی از هم‌افزایی فرهنگی و طنین وحدت در تنوع بود.