ستاره درخش_عملیات کربلای ۴ یکی از تلخ‌ترین و پرتلفات‌ترین عملیات‌های جنگ ایران و عراق بود. در این میان، رزمندگان غواص که پیشتاز عملیات بودند، متحمل خسارات سنگینی شدند. آنچه بر مادران این شهدای غواص گذشت، داستانی پر از درد، انتظار، صبر و افتخار است. می‌توان این تجربه‌ها را در چند محور بررسی کرد و یاد و نام این شهدا و مادران صبرشان را سرلوحه قرار داد.

انتظار و دلشوره قبل از عملیات
مادران شهدا در طول جنگ همواره نگران فرزندان خود بودند، اما در آستانه عملیات‌های بزرگ این نگرانی مضاعف می‌شد.
بسیاری از رزمندگان، از جمله غواص‌ها، به دلیل ماهیت سری ماموریت‌هایشان، نمی‌توانستند جزئیات را با خانواده در میان بگذارند. این امر باعث می‌شد مادران با دلشوره‌ای مبهم فرزندان خود را بدرقه کنند، همچنین حس مادرانه اغلب به آنها می‌گفت که این بار ممکن است آخرین دیدار باشد.

روزهای پر از سکوت و ابهام پس از عملیات
پس از عملیات کربلای ۴، به دلیل لو رفتن اطلاعات و تلفات سنگین، اخبار به کندی و با ابهام منتشر می‌شد. مادران غواص‌ها روزها و هفته‌ها در بی‌خبری مطلق به سر می‌بردند.
در این دوران، بین امید به زنده بودن فرزند و ترس از دست دادن او، لحظات طاقت‌فرسایی سپری می‌شد. هر زنگی، هر خبری، می‌توانست بارقه‌ای از امید یا تیری از ناامیدی باشد. بسیاری از مادران راهی شهرها و بیمارستان‌های جنگی می‌شدند تا خبری از فرزندانشان پیدا کنند. این جستجوها اغلب با ناامیدی و درد همراه بود.

دریافت خبر شهادت و تحمل اندوه
دریافت خبر شهادت فرزند، آن هم پس از روزها انتظار و دلشوره، ضربه‌ای سنگین و جانکاه بود ،شهادت غواص‌ها به دلیل شرایط خاص عملیات، گاه با تاخیر در شناسایی و بازگشت پیکرها همراه بود که بر درد مادران می‌افزود.
در مراسم‌های تشییع و تدفین، مادران شهدا با وجود اندوه فراوان، سعی در حفظ وقار و نشان دادن صبر داشتند. اشک‌های پنهان و ناله‌های خاموش، گواه عمق فاجعه بود.

سال‌های پس از شهادت و یادآوری خاطرات
جای خالی فرزند شهید، همواره در خانه و قلب مادر احساس می‌شد مادران با مرور خاطرات فرزندان، سعی در زنده نگه داشتن یاد آنها داشتند روضه های خانگی که می‌توانست صبر و تحمل آنها را افزایش دهد.
با وجود درد فراوان، مادران شهدای غواص به ایثار و فداکاری فرزندان خود افتخار می‌کردند و آنها را قهرمانان وطن می‌دانستند ،دیدار  مادران شهید با همرزمان فرزندانشان، فرصتی بود برای شنیدن خاطرات و تجدید پیمان با آرمان‌های آنها و البته آرامشی که به آنها داده میشد.
نقش مادری در ترویج فرهنگ ایثار و شهادت
مادران شهدا با صبر و استقامت خود، به الگویی برای دیگران تبدیل شدند، آنها با بازگویی خاطرات و ارزش‌های فرزندان شهیدشان، در ترویج فرهنگ ایثار و شهادت نقش بسزایی داشتند. حضور فعال مادران شهدا در مراسم‌های یادبود و گرامیداشت، نشان از پایبندی آنها به آرمان‌های شهدا بود.
مادران شهدای غواص در کربلای ۴، طعم تلخ انتظار، درد جانکاه فقدان، و افتخار وصف‌ناپذیر ایثار را به طور همزمان تجربه کردند. آنها با صبر و استقامت خود، نه تنها داغ فرزندان را تحمل کردند، بلکه به نمادی از فداکاری و ایثار برای نسل‌های آینده تبدیل شدند.
اینکه بدانیم هر مادری تجربه منحصر به فرد خود را در برابر شهادت فرزند و همسرش داشته است مهم است ؛ سعی کردم به عنوان مادر ۳ سه فرزند در این یادداشت کوتاه خود را به جای این مادران داغ دیده و صبور بگذارم و یادمان باشد که  حفظ یاد و خاطره فرزندان شهیدشان، وظیفه همه ماست.