محمدعلی وزیری/بانو مرضیه جعفری- سرمربی تیم ملی فوتسال ایران- به افتخار بهترین مربی فوتسال زنان آسیا نائل آمد.
درکنارسربلندی وشادمانی این افتخار باز بغض مکررحسرت گلویمان  را فشرد که یک ایرانی برجسته (علیرضا فغانی) از استرالیا بهترین داور آسیا شد
زیرا پخمگان جایی برای نخبگان نگذاشتند وننمی دانند نخبه چون هواست که در محدوده دیوار و سقف ودرکنار پلشتی ها نمی گنجد
از آن جهت .درخشش بانو جعفری دلنشین تر و امیدبخش ترمی شود که می دانیم هنوز خانواده ها ازدیدن بازی دخترانشان محرومند ودربعضی استانها جای بانوان درسکوها خالی است ودراستانهایی هم  که رخصت حضور دارند در بدترین و دورترین مکان نسبت به زمین بازی می نشینند.
ازان جهت درخشش بانو جعفری دلنشین است که دختران سرزمین درعین ستم وتبعیض پاداش کسب افتخارات جهانی وآسیایی آنها یک دهم پاداش مردان بی افتخار راه یافته به جام جهانی هم نمی شود وحقوق و دستمزد وپاداش دختران افتخار آورسرزمینم دربرابر پسران که ده میلیارد وگاه وچندصدمیلیارد می گیرند ازچند میلیون عبور نمی کند؟
بازیهایشان از پخش مستقیم محروم بوده پیرو آن اسپانسر ندارند در بدترین زمین‌ها که آقایان پا بران نمی گذارند بازی می کنند.
همه اینها تصویر جامعه را منعکس نمی کند که کشور برای مقاومت و پیروزی آفرینی باید به  محرومان تکیه کند ؟
به آنانکه زیر تبعیض با بغض در گلو برای ایران افتخار می آفرینند ؟
اجازه بدهید از فرصت استفاده کنم به جای تبریک بگویم
در فوتبال زیر سیطره اغیارباورزش که همراه با آوردن پولهای کلان فساد؛خرافه؛شرط بندی رشوه دلالی وفجیع تر بداخلاقی ودشنام را باخود آوردند وشوربختانه محبوبیت ملی؛ غیرت؛تعصب اخلاق وجوانمردی را باخود بردند.پیآمدش مردم درحسرت تکرار شور وشادی طبیعی کف خیابانها مانند حماسه ملبورن مانده برای حاکمیت هم یک رویای بی تکرار شده است. می دانید دلیلش چیست؟
زیرا همه چیز ازدست ملت با آرم ملی بیرون آورده مصنوعی آن جایگزین شده چنانکه شوخی تلخی است در جام جهانی قطر تماشاگر نمای سفارشی کنار خبرنگار قلابی فرستاده شد .افسوس روزی نه چندان دور ؛ فوتبال ایران؛ پادشاه بی رقیب مستطیل سبز آسیا در رده ملی و باشگاهی بود ولی از آخرین افتخار آسیایی آن ده ها سال می گذرد و می بینیم فوتبال عربستان و امارات و قطر درکنار کره جنوبی و ژاپن  جای آنرا گرفته تیم ایران دربرابر هند وهنک گنگ و ازبکستان لرزان جلوه می کند   زیرا آنها به سرعت پیشرفت کرده ما در با غرور؛ داشتیم داشتیم؛ یا در توهم امار سازی توهم مانده و حتی عقب گرد هم زدیم

ایاجای تاسف و حسرت نیست که جز روسیه هیچ تیمی درسطح ملی و باشگاهی  درجهان حاضر به  بازی تدارکاتی با مانیست ؟
تاجایی که تیم‌های آفریقایی وآمریکای جنوبی زیر رده صدم رتبه بندی جهانی هم حاضر به بازی درایران نمی شوند.
خدا را شکر که نمی شوند زیرا اگر بشوند سرافکنده زمین چمن  بازی استاندارد  می شویم چنانکه مایه طنز جوانک عربستانی فوتبالیست شدیم
در حالیکه پنجاه سال پیش مدرنترین ورزشگاه صدهزاری با کیفیت بالا ؛ پنجمین در جهان واول درآسیا داشتیم که مایه افتخار ایرانی وورشک رقیب بود
.ضمنا هم زمان در پایتخت ورزشگاه امجدیه  وده زمین آماده نیز درکنارش داشتیم در همه ادوار همیشه چند بازیکن با استعداد در لیگ‌های برتر دنیا واروپا بازی می کردند وامروز یک نمونه نداریم .علی دایی ها آندوتیموریان ها علی کریمی ومهدوی کیا ها به تاریخ و خاطره نسل قبل پیوستند و اسطوره های عزت و آزادگی مثل تختی وحجازی را در زیر خاک ودرقاب عکس باید جست.عروسک‌های میلیاردی تیم حکومتی؛ چنین نتواند بود عدم توجه فدراسیون و باشگاه ها به تیم های پایه وجوانان نداشتن زیر ساختها و نیاوردن افتخارات در عصر
سلطنت  تاج وتاجکها  بر فدراسیون که نخ آنها وصل به جای دیگر غیر از ملت وقانون است
همه باعث شده فوتبال شادی وغرورملی و محبوبیت وتعلق خاطر نیآ فریند.وچشم امید به دخترانمان ونک ستاره ها داشته باشیم.
سرآلکس فرگوسن اسطوره فوتبال منچستر می گوید:
فوتبال ساده و همان زندگی مردم است و فوتبال تصویرجامعه در آیینه مستطیل سبز است